塞卡達飯店

Żegnaj Cykado! Ta historia zaczyna się pozytywnie. Zachęcona bardzo dobrymi wspomnieniami po ostatnim pobycie w Restauracji Cykada, postanowiłam zaprosić w tenże miejsce znajomych, którzy akurat przebywali w okolicach Brodnicy. Rozpływałam się wręcz nad pysznym sandaczem, którego jadłam poprzednio oraz nad zupą z owocami morza. Będąc przezorną zarezerwowałam stolik na wybraną godzinę z kilkudniowym wyprzedzeniem, wiedząc, że dnia którego chcę przybyć jest święto i dzień wolny. Chciałam abyśmy mieli pewne miejsce na posiłek w tym wyjątkowym dniu, oraz aby restauracja była przygotowania na przyjazd gości do restauracji. Gdy dotarliśmy na miejsce zauważyliśmy wzmożony ruch ludzi oraz przygotowania do imprezy urodzinowej na dużej sali, natomiast nie wzbudziło to naszego niepokoju. Miła Pani przyjęła nasze zamówienia i po chwili podała zamawiane napoje, a już po ok. 15 minutach pojawiła się zupa. Dwie osoby zamówiły zupę a dwie pozostałe postanowiły posilić się jedynie drugim daniem. I wtedy zaczęła się nieskończoność. Czarna otchłań w której nie widać końca. Droga bez wyjścia na której nie wiesz, czy brnąc do przodu, czy zawrócić. Od podania zupy minęło 40 minut, a od przyjścia do lokalu 1 godzina. Nie otrzymaliśmy od obsługi informacji o wydłużonym czasie oczekiwania, ani gdy zamawialiśmy, ani w przy podaniu napojów, ani przy podaniu zupy, ani przy zbieraniu pierwszych naczyń. Zaczęła się walka o życie, być albo nie być. Ci co zjedli zupę posilili się na chwilę, choć czas płynął a oni powoli zapominali o zjedzeniu pierwszego posiłku. Mija kolejne pół godziny, obsługa twierdzi, że niebawem przyniesie dania. Cześć z nas ma już mord w oczach, bo nie muszę chyba dodawać, że żadnego czekadełka nie otrzymaliśmy? Zaczynaja się objawy psychiczno-fizyczne, jedna osobę boli brzuch z głodu, drugą głowa, inna już zamawia kolejne piwo, atmosfera robi się gęsta. Kolejne minuty trwają w nieskończoność. Już nawet ze sobą nie rozmawiamy. Czujemy się jak wędrowcy na pustyni, czekający na deszcz który nie ma nadejść, na ostatnią kroplę wody, która uratuje nas przed upadkiem. Mamy przed oczami widok osób, które przyjechały do lokalu po nas a już otrzymały posiłek, czy to fatamorgana? Tracimy już chęci do życia. Nagle jedna z nas podejmuje interwencję, ta co jadła zupę, co tłumaczy ostatnie resztki energii zagospodarowane na dyskusję z kelnerkami, które umywają od tego ręce, zrzucając winę na kuchnię. Mija 2 godzina od przyjazdu do restauracji. 2 godziny i 6 minut, otrzymaliśmy zamówione dania. Nawet już nie czuje, że mój makaron jest w temperaturze pokojowej, nawet nie chce mi się już jeść, nie mam przyjemności, ani z jedzenia, ani z siedzenia w tym miejscu, posilam się w tym momencie jedynie po to, aby mieć siłę wrócić do domu… I tak, otrzymaliśmy lekka zniżkę ze względu na zaistniałą sytuację. Ale EKONOMIA to nie to samo co GASTRONOMIA. Zatem, żegnaj Cykado, już nigdy się nie zobaczymy, może miniemy się kiedyś w drodze, znaczy ja Cię minę…