西亞加斯海灘飯店

Επισκεφτήκαμε πρόσφατα με το γιο μου το ξενοδοχείο και τολμώ να πω πως υπήρξε μια από τις εμπειρίες της ζωής μου που ποτέ δε θα ξεχάσω. Αρχικά να αναφέρω πως μας υποδέχτηκε μια βαριεστημένη ρεσεψιονίστ, η οποία αφού μας ενημέρωσε πως έχουν σπάσει τα τηλέφωνα και πνίγεται στη δουλειά （όση ώρα ήμασταν στη ρεσεψιόν, το τηλέφωνο χτύπησε μόνο δύο φορές και το ένα τηλέφωνο προοριζόταν για κάποιον άλλον）, μας πέρασε στο χέρι ένα βραχιολάκι με την επωνυμία του ξενοδοχείου και μας ενημέρωσε πως με αυτό θα απολαμβάναμε όλες τις υπηρεσίες του ξενοδοχείου και επιπλέον μόνο με αυτό θα μας επιτρεπόταν η είσοδος και η έξοδος από τους κοινόχρηστους χώρους και τα δωμάτια και πως μόνο με αυτό θα πραγματοποιούνταν σωστή ιχνηλάτηση. Ιχνηλάτηση σε τι; Σε πιθανό κρούσμα κοβιντ; Ποτέ δε μάθαμε, ευτυχώς. Παρόλο που δε μου αρέσει να φέρω στο χέρι μου αυτού του είδους τα βραχιολάκια, το δέχτηκα γιατί χάρηκε και ο μικρός που θα έκανε χρήση των ιδιαίτερων παροχών και δεν ήθελα να του το στερήσω. Φτάσαμε στο δωμάτιο διψασμένοι, καθώς ήταν από τις αρκετά ζεστές ημέρες του καλοκαιριού και επειδή ήταν αργά （γύρω στις 23） ανοίξαμε το ψυγείο να βρούμε κάτι να ξεδιψάσουμε. Το ψυγείο άδειο! Ούτε ένα μπουκαλάκι νερό. Κατεβήκαμε στο μπαρ, όπου δε βρισκόταν κανείς και αφού περιμέναμε υπομονετικά - εις μάτην - να έρθει κάποιος να μας εξυπηρετήσει, κατευθυνθήκαμε προς το ψυγείο να πάρουμε μόνοι μας έναν νερό, με σκοπό να τους ζητήσουμε να το χρεώσουν στο δωμάτιο. Το παιδί άλλωστε διψούσε αρκετά και το κοντινότερο περίπτερο απ’ ότι είχαμε πληροφορηθεί, απείχε 40 λεπτά με τα πόδια. Ξαφνικά, πριν προλάβουμε να πάρουμε το νερό, εμφανίστηκε μπροστά μας ένας κύριος και με πολύ υποτιμητικό και καχύποπτο ύφος μας ενημέρωσε πως δε γίνεται καμία πώληση τέτοια ώρα και μας ρώτησε πώς μας ήρθε και θεωρήσαμε πως ήταν σελφ σερβις. Με τα πολλά και αφού του εξηγήσαμε την κατάστασή μας, δέχτηκε να μας πουλήσει ένα νερό και ένα αναψυκτικό, κάνοντάς μας ωστόσο να αισθανόμαστε σαν κλέφτες. Ο μικρός στεναχωρήθηκε αρκετά και με ρώτησε αργότερα: «Μαμά γιατί ο κόσμος είναι άδικος;» Την επόμενη ημέρα, ξύπνησα πρώτη να χρησιμοποιήσω το μπάνιο και από το διπλανό δωμάτιο που επικοινωνούσε μέσω ενός φωταγωγού, ακούγονταν οι φωνές ενός ζευγαριού σε ιδιαίτερες στιγμές τους… Έμεινα παραπάνω από όσο χρειαζόταν στο μπάνιο, βεβαιώνοντας ότι έχουν ολοκληρώσει την πράξη τους, προτού βγω. Δεν ήθελα το παιδί μου να περιέλθει σε τόσο δύσκολη θέση. Αργότερα, ενθουσιασμένο, μου ζήτησε να επισκεφτούμε την πισίνα και να κάνουμε επιτέλους χρήση των παροχών του ξενοδοχείου. Δυστυχώς, είχα ξεχάσει να φέρω δική μου πετσέτα θαλάσσης και θεώρησα λογικό να προμηθευτώ μια από τη ρεσεψιόν, όπως γίνεται σε όλα τα ξενοδοχεία που έχουν πισίνες. Η ρεσεψιονίστ, με ένα εντελώς απαθές βλέμμα με ενημέρωσε πως δεν υπάρχει αυτή η παροχή και επειδή δεν ήθελα να στεναχωρήσω το παιδί, πήγαμε στην πισίνα μόνο με τη δική του. Εκεί, ένας εργαζόμενος με τον τίτλο του «Lifeguard» γραμμένο στο πίσω μέρος της μπλούζας του, μας ενημ